Ο τονισμός των λέξεων στην αρχαία ελληνική γίνεται
κατά τους εξής γενικούς κανόνες:
1) Καμιά λέξη δεν τονίζεται πιο πάνω
από την προπαραλήγουσα (όπως και στην κοινή νέα ελληνική): λέγομεν,
ἐλέγομεν, ἐλεγόμεθα, ἐπικίνδυνος, ἐπικινδυνότατος.
2) Όταν η λήγουσα είναι μακρόχρονη, η
προπαραλήγουσα δεν τονίζεται: (ή βασίλισσα, αλλά) της βασιλίσσης, (άμεσος, αλλά)
αμέσως.
3) Η προπαραλήγουσα, όταν τονίζεται,
παίρνει πάντοτε οξεία: τιμώ-μεθα, παρήγορος, πείθομαι.
4) Κάθε βραχύχρονη συλλαβή, όταν
τονίζεται, παίρνει πάντοτε οξεία: νέφος, τόπος, ἀγαθός.
5) Η μακρόχρονη παραλήγουσα, όταν
τονίζεται, παίρνει οξεία εμπρός από μακρόχρονη λήγουσα: θήκη, κώμη, παιδεύω, κλαίω.
6) Η μακρόχρονη παραλήγουσα, όταν
τονίζεται, παίρνει περισπωμένη εμπρός από βραχύχρονη λήγουσα: κῆπος,
χῶρος, φεῦγε, κῶμαι.